Concreet

Zo worden de dingen. Vandaag ben ik een week afgezwaaid met een postgraduaat Bedrijfscommunicatie op zak, na vijf jaar talen. Gedaan, finito, schluss, over and out, kaputt, terminé en ik kan wel nog wat internationale bewoordingen uit mijn hoed toveren. En wat doet een mens die afgestudeerd is? Werk zoeken, chien. En en passant misschien ook nog een appartement vinden. Wat dat laatste betreft, zijn de peren gebakken (of is het mijn broodje?): donderdag aanstaande gaan mijn aanstaande en ik een huurcontract ondertekenen om in 't Stad te komen wonen. Oh boy. For real gewoon! Niet te geloven, toch, hoe snel de dingen kunnen gaan? 

Het solliciteren is ook nog altijd bezig, waarbij er eentje redelijk vaste vorm begint te krijgen. Als ze nu nog zouden terugbellen, dan was ik helemaal blij :) Op reis gaan en een eigen stek inrichten: de centjes worden aardig uitgegeven. Hoog tijd dus dat die job zich concretiseert...

Finish is in zicht

Echt wel, nu! Komende vrijdag om halftwee is het gedaan, maar eigenlijk mag ik morgen al met de vlag zwaaien: om elf uur heb ik de eindmeet bereikt. Morgen hebben we een laatste presentatie, donderdag en vrijdag zijn pro forma dagen (verplicht, dat wel, maar toch). En dan wat? Het zwarte gat? Hopelijk niet. Waarschijnlijk niet. Teveel dingen die er te doen staan: deze woensdag en volgende maandag appartementen spotten (en met spotten bedoel ik bezoeken), diezelfde maandag een verkennend gesprek houden voor een job in het Antwerpse. Voorlopig ben ik ook door de eerste ronde van de job met het hoge-droom-gehalte. Straks heb ik nog last van luxeproblemen. 

Wat niet wegneemt dat er naast die beslommeringen ook nog tijd is voor ontspanning. Nou ja, ontspanning: zondag deed ik mee aan de Ladies Run van de Ten Miles. Vijf kilometer vreten in regen, wind en hagel, het is eens iets anders, maar peanuts vergeleken met de grote mannen tijdens de Ten Miles zelf (om over de marathon nog maar te zwijgen!). Met een vriendin over de finish gelopen en achteraf toch wel dik content dat ik heb meegedaan. Het zag er eerst anders uit. Wegens een gigantisch drukke week en weekend, was ik niet meer mijn vrolijke zelf (eerder de slappe versie) en vreesde ik voor mijn deelname. Maandag een concert in de AB (Ben Howard, we love you!), woensdagavond gaan eten, overdag pendelen naar Brussel om het laatste project recht te krijgen, vrijdag een instuif, zaterdag Bobbejaanland onveilig maken, 's avonds reünie van het middelbaar in Waregem, zondag terugsporen om mee te lopen... Rustig is anders, maar alles is goed verlopen, mede dankzij de onwrikbare steun van het Liefje.

Een verloop van de dagen in niet de beste volgorde maar zo is iedereen ook weer mee. Het volgend bericht is er van iemand die nooit (NOOIT) meer zal moeten studeren....Yihaaa!

The real deal

Oja, the game is on! Mijn eerste officieel sollicitatiegesprek is a wrap. Nu al zeker dat het een njet wordt (en ondertussen al is), maar het was toch een verrijkende ervaring. De zenuwen stonden niet hoog gespannen (de vacature had geen hoog droomjob-gehalte) maar toen ik eerst ondervraagd werd (wat is dit hier, een politie-onderzoek?) door een man in driedelig kostuum (en niet de vrouwelijke HR verantwoordelijke die mij beloofd werd en ik dus bijgevolg verwachtte), brak het spreekwoordelijke zweet me toch letterlijk uit. Niet dat ik aan mijn proefstuk toe was qua stressy situations: het gesprek had plaats op de Louizalaan (oela-la-la) om 14u in de namiddag, ik schrijf vorige week donderdag. Clevere peeps (actuele intellectuelen!) weten nu al waar dit naar toe gaat: ik geef u MIVB en begrafenis. Ja, toch wel! Dankzij mijn geniale planning was ik er (geniaal veel te) vroeg op voorhand maar de Louizalaan is geen boulevard om je te vervelen. Some windowshopping in mijn tailleur en hupla, zenuwen onder controle. Back to the shizzle: na de meneer-in-pak was het toch de beurt aan de HR-dame. Zij ging heel licht over mijn talenkennis (als in: geen test) en ook over mijn loon was ze niet veel zegs ("rond de ...." - boven of onder vind ik wel belangrijk om te weten). Tot slot heb ik ook nog even met een eventuele toekomstige collega gepraat. De leerrijkste babbel van de drie maar dan in omgekeerde zin: het overtuigde me nog meer dat ik daar niet op mijn plaats zou zitten. De functie en het bedrijf laat ik in het midden, het belangrijkste is dat we allebei beseften dat we niet op dezelfde pagina zaten. 

Op naar het volgende! Woensdag heb ik een screen test bij een rekruteringsbureau, vrijdag weet ik of ik de eerste selectieronde van een vacature-met-een-hoog-droomjob-gehalte behaald heb. Spannende tijden, dat wel :-) 

This is not the end

Mijn laatste post dateert van een kleine maand geleden, waarvoor mijn excuses. Het is hectisch geweest, met de presentaties en artikels en het pendelen en en en. Tussendoor ook wel tijd gehad om te ontspannen, onder andere een weekendje Parijs (!) voor een huwelijksfeest (!!). Het weer deed ook zijn duit in het zakje, maar laat het vandaag (in de vakantie notabene) een beetje zwaar afweten. Ik zit op het appartement van het Liefje, met de laptop aan en een tas thee in de buurt. Straks wat opruimen, lopen (die tijd voor de Ladies Run van de Ten Miles moet naar beneden!) en in de namiddag naar Brussel sporen (meer specifiek: Vorst) voor mijn eerste sollicitatiegesprek bij een recruitmentbureau. De jobfunctie laat ik nog even in het midden, ik ben zelf nog niet zeker of ik het wel bij het rechte eind heb. Ik hoor ook net op de radio dat het spoorverkeer zwaar verstoord is door een ongeval, stressniveau schiet meteen de lucht in. Morgen ga ik mijn eerste appartement bekijken, want ook daar zit er verandering aan te komen: tegen de zomer zouden we in ons eigen stekje trekken. Keuze binnen ons budget is er zeker, maar de zoektocht is nog niet volop van start gegaan. Verder is de reis naar Amerika praktisch volledig geboekt dus dat is ook alweer iets om naar uit te kijken. Mooie tijden in het verschiet. Daarna begint het echte leven...

Final countdown

Er is het liedje en er is de persoonlijke ervaring. We zijn nu maart, het einde is in zicht. Eind april gaan voor mij de boeken toe, de schooldeuren dicht en hopelijk heel wat andere deuren open. De examens waren in orde (gelukkig maar, dat ene bleef toch knagen) dus dat is al een zorg minder. Ook onze eerste presentatie verliep vlot. We kregen van de gastdocenten zelfs felicitaties over de situatieanalyse en ook het betrokken bedrijf toonde zich tevreden over de samenwerking. Interne communicatie mag ik dus afstrepen, deze week staat externe op het programma. 

De zon heeft ook haar intrede gedaan (zij het dan niet op een ezel), met alle gevolgen vandien: de concentratie is nagenoeg helemaal verdwenen, de benen jeuken om een rokje aan te doen, T-shirts in mijn kast schreeuwen om eruit te mogen en gedragen te worden. 

De zoektocht naar een job loopt ook nog altijd verder. Voorlopig nog geen sollicitatiegesprek los gekregen maar wat niet is, kan nog komen. De vacatures blijven binnenkomen, de tijd om het te verwerken is er even niet. Time is the enemy en wat het relaties betreft, kan ik dat beamen. Met mijn onvolwassen kop het Liefje laten verslikken in zijn koffie van verontwaardiging. Iets meer tact en iets minder attention whore attitude was op zijn plaats geweest. Menig ander man had zich wellicht al uit de voeten gemaakt, die van mij wijst me even terecht, om daarna alles (of toch veel) met de mantel der Liefde te bedekken. En daar ben ik maar wat blij om. 

Op naar de volgende (opdracht, niet vent)! 

Speekmedaille

voor mezelf! Sinds gisteren zijn de punten van de examens in januari bekend, en hoera hoera hoera, ik ben er voor alles door. Zelfs de gevreesde Marketing! (het beest krijgt een hoofdletter want ik had er menige avonden schrik voor). Nu kan ik met een gerust hart verder doen met de groepswerken. De eerste indien-deadline is voorbij, de eerste presentatie-deadline komt snel dichterbij. Elke vrije (halve) dag wordt besteed aan het samenwerken, afwerken en net niet op de heupen werken van de opdrachten. Met nog maar zes weken les te gaan, komt het einde schrikwekkend snel dichterbij. Maar tergelijkertijd kijken we er allemaal reikhalzend naar uit. Als de punten en de jury nu nog meevallen, is het helemaal mooi.

Verder zitten de party-hardy weekends er bijna op; na een resem verjaardagsfeestjes, zijn er nog twee bals in aantocht en daarna wat welverdiende vakantie (en meteen ook paaseieren rapen), vóór de big bang van marktonderzoek. 

Ook het avontuurtje met de Flair is uitgekomen. De foto's zijn zeker groot genoeg, de reacties des te leuker. 

Things are looking good!

Rat race

Geen vieze beesten, wel veel gespurt van hier naar daar. Pendelaar zijn is iets waar je mee moet omkunnen gaan als tijd een issue wordt. Nu zit ik al zoals de echte yuppies des morgens op mijn pc te rammen (of te tokkelen: des morgens wordt er liefst niet al te veel lawaai geproduceerd in de toestellen van de NMBS; en de hele echte snoezen tot ze aan hun halte zijn - hoe ze dat doen, God mag het - mij laten - weten). Dan houden we (met lichtelijke zin voor overdrijving) een marathonsessie waarin de gemoederen verhit raken en weer gesust worden met appelcake of vastenavondvlaaikes. De eerste deadline komt griezelig dichtbij (ik kan maandag al bijna voelen) en de stress speelt ons parten. Agenda's kleven aans onze handen en er worden af en toe gilletjes geslaakt bij het zien van de naderende presentatiemomenten (nvdr: de gilletjes zijn vooral afkomstig van het vrouwelijk deel van het gezelschap - maar wat niet is, kan nog komen). 

Ondertussen maak ik het mezelf ook niet makkelijk door alles ineen te willen: én werken voor school, én rustig blijven slapen bij het Lief. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel dezelfde kms afgelegd met dezelfde attributen. Leven in een déjà-vu heet dat dan (of zo heet ik het toch). 

Krokusvakantie, 't is eraan te zien op de Meir en in de rest van het land (voor zij die even steigeren omdat ze menen hier een voorbeeld van 'Antwerpen is Stad en al de rest is parking' te zien; geen nood, daarop ga je me NOOIT of te NIMMER betrappen) maar voor mij/EMS mensen is het even doorbijten. In een briochekramiekske met chocolade van bakker Paul. Oh oui!

Rollercoaster

Daar zit ik momenteel op. Met massa's ups en downs - gelukkig meer ups dan downs. We zijn alweer een lesvrije en een lesweek verdere en ik weet bij God niet meer waar mijn hoofd staat. Dat ik niet alleen ben is gebleken uit een voorval vandaag: groepswerk gehad en geen enkel lid wist nog wat er twee weken geleden afgesproken werd. Zelfs geen virtueel bewijs te bespeuren, terwijl er toch altijd 50% van de bezetting een mini-laptop bij heeft. Verder ben ik ook 75 euro lichter (danku, De Lijn) wegens een groot misverstand (want dat is het altijd. En die mannen "doen ook maar hun job"). De keerzijde van de medaille (of eerder: de voorkant) is wel dat ik nu een pizzeria in Gent rijker ben in mijn kopje, dat dat kopje een tint of tien blonder is geworden en een meter of zeven korter. Frisjes aan de oren en ik moet nog wennen aan geen haar achter mijn oren, maar het gaat me wel af. 

Werken is leuk als je weet dat er ontspannende vooruitzichten gepland staan, juist? Maar een mens moet niet gaan overdrijven. Zo heb ik een weekend in deze maand waar zowel vrijdag als zaterdag àls zondag een b-daybash gepland staan. Zo wordt ontspanning een beetje (bol)werken. Of toch bijna, want drinken en dansen zie ik mij op de echte werkvloer nog niet doen. Speaking of which, de recruiters blijven me heerlijk opbeurende mails sturen hoe leuk ze het wel vinden dat ik geïnteresseerd ben. Maar dat dit (en mijn profiel) niet voldoende is (zijn). En ik word heel veel (maar echt heel veel) succes gewenst. 

Back to the Birth days en andere: verjaardagen en dergelijke ontspanning meer zijn ook een ware aanslag op mijn centjes (lees: sponsoring van mijn creators) en met de verre reizen en andere onvoorziene uitgaven (nogmaals: danku, De Lijn) op stapel, moet ik mijn reserve een beetje aanvullen, vrees ik. Waar ligt dat serveersteruniform? 

Leven is lijden...

...helaas met lange ij. Het weekend naar die Hollandse stad met korte ei lijkt alweer te stammen uit lang vervlogen tijden. De lesvrije week kon je dan ook beter beschrijven als een taakvolle 5-daagse. Maandag thuisgewerkt (danku, staking-bij-de-NMBS), dinsdag mezelf getrakteerd op een Fotoshoot in de Flair en erna op interview (die meneer moet nogal wat gedacht hebben: met make-up en haar nog in originele staat gerusht naar het bedrijf om daar in alle sereniteit een interview af te nemen. Het helpt ook niet echt als uw partner in crime het volledige uur daarvoor herhaalt hoe 'roze' ik er wel niet uitzie. Nou, ik moest er niet op kijken, maar solliciteren in dat bedrijf moet ik nu toch niet meer overwegen.

Over en weer naar huis op dinsdagavond, woensdagmiddag al terug de trein op richting Leuven. Broerlief had nog een kerstkadootje tegoed. Kado werd redelijk snel gevonden (dat heb je met jongens) en om de kou te vermijden dan maar een caféetje ingeduikeld. 's Avonds eten en drinken met vriendinnen (waarvan eentje uit lang vervlogen Antwerp-tijden) en erna pak en zak bij het Lief gedropt. Donderdag en vrijdag naar Brussel gespoord voor het samensteken van de koppen. Al bij al goed gewerkt voor de verschillende projecten. De eerste deadlines beginnen te naderen (eind februari) en dat voel je wel in de groepjes. Nu komt het er op aan om goed samen te werken en in momenten van stress het hoofd koel (en liefst ook boven water) te houden.

Die week (op een dood moment op de trein) ook mijn persoonlijke droomjob gevonden. Ik heb gesolliciteerd: fingers crossed, haal uw konijnenpoten en hoefijzers maar boven, sla 37 kruisjes of bid 19 OnzeVadersen brand vooral veel kaarsen (maar geen van Heilige Rita).

Het weekend was rustig. Zaterdag op de tram Antwerpen verkend (in opdracht van het Liefje) en 's avonds hadden we een spelletjesavond bij vrienden. Zondag grasse matinée gehouden en de vlucht naar Amerika (!) geboekt (officieel pas maandag maar zo heb ik ook mee helpen beslissen). East coast, here we come (in mei)!

Zondag binnengesprongen in Waregem voor good old stoofvlees met frietjes van la mamma. Thuiskomen kan toch deugd doen. 

En nu terug volle bak sjette geven in Brussel. Het zal de komende weken vooral meer van dit zijn: groepswerken en crisissen bezweren (en als het weer zo koel blijft doen, krijgt die ook een apart hoofdstukje).

Toedels!

Leven in Leiden...

...lijkt me wel charmant! Na de examens moet een mens ontspannen, liefst in leuk gezelschap. En dus werd er een weekendje weg geboekt, meerbepaald naar Leiden. Bij onze Hollandse buren dus. Het vertrek was niet hiccup-vrij (denk: nog een onverwachte stop bij de Delhaize en een aangekondigde stop bij het tankstation) maar dan zijn we toch goed vertrokken om in één ruk naar Leiden door te rijden. De kamer was al vrij en na een verkwikkende lunch (zelf gesmeerd) en een passage bij het Visitors Centre de stad ingetrokken.

Leiden heeft een rijke geschiedenis; het is een stad die al sinds eind de 12de eeuw bestaat, een hele groei heeft gekend maar ook serieuze periodes van verval. De sporen van zowel de goede als de mindere tijden zijn nog duidelijk zichtbaar in de stad. Leiden is als ons Vlaams Leuven: een studentenstad. In het weekend dus rustig... heel rustig... bij momenten een beetje té rustig; maar dan duik je een cafeetje binnen waar het klein grut je voor de voeten loopt en je waardeert de stilte weer des te meer. Leiden sloot dit weekend ook zijn Jazzweek af en daarom zijn we 's avonds even terug de stad ingetrokken; een slaapmuts en een onrustige vrijdagnacht zorgden ervoor dat ik meteen als een blok in slaap viel (vraag maar aan het Lief, dat zijn andere plannen gedwarsboomd zag door mijn vroegtijdig onderuit gaan). Zondag uitgebreid ontbeten (zó uitgebreid dat alles wat eten betreft overgeslagen werd tot 19u). Nog even geprofiteerd van de koopzondag (lees: het Lief heeft een paar schoenen scheefgeslagen, ik heb me gedragen) en dan richting Naturalis, het derde grootste Natuurhistorisch museum ter wereld (!). Opnieuw een hele lading klein grut aanwezig, maar wij stonden even amazed als zij bij het zien van al de beestjes-op-sterk-water, grote opgezette exemplaren, skeletten, doe-dingen, rocks en - oja - stier Herman. Een mens is nooit te oud om bij te leren. Samengevat: Leiden was wennen maar wel charmant.

In the meantime...

... zijn we naar de dokter geweest, heb ik examens afgelegd en een reis geboekt (min of meer). 

First things first: de kaakchirurg heeft niet moeten snijden, goddank. De nacht ervoor is het abces op mijn wang min of meer 'geklakt' waardoor a) ik een giga-hoeveelheid pus heb moeten slikken (verschietachtig als je in je bed ligt) en b) de kaakchirurg wat heeft zitten 'koteren' in het gemaakte gaatje en de overtollige viezigheid eruit heeft gehaald. Pijnlijk maar het is nu proper. Nog een antibioticakuur uitnemen en dat zou het moeten zijn, dan. Woensdag was toch wel een hoogtepunt, met een wang ter grootte/dikte van een tennisbal. Vies, vies, viieeees!

Examens kabbelen ondertussen gezellig voort. Nog twee, en die zijn er echt wel teveel aan. Maar na regen komt zonneschijn en dus bijten we door. Op het programma: volgend weekend een ontspannende tweedaagse in Leiden met het Lief, om er daarna weer volle bak in te vliegen. Lesvrije week, zeg je? Think again. Groepswerken beginnen te naderen (allezja, de deadlines dan) en we mogen beginnen de handen uit de mouwen te steken...

En dan het reisje (citytrippen bij de noorderburen valt niet onder de noemer Reizen met een grote R): oostkust van Amerika, hier komen we! De reisroute en het aantal dagen liggen zo goed als vast, nu nog de vliegreis, een auto en een bed om in te slapen (als het even kan)... Mei zag er nog nooit zo ver uit. 

First things first, however. School afwerken, een job scoren en een dak boven mijn (ons) hoofd vinden. 

Tik tak, tik tak...

I nead another head

I do! In 2012 (en bij elk nieuw jaar, as a matter of fact) wensen de mensen elkaar voorspoed en een goede gezondheid. Dat laatste is me in 2011 iets te vaak onthouden. Geen griepjes of verkoudheden, (I wish) maar wel van-mijn-sus-draaisessies (2; eentje in een tweesterrenrestaurant en eentje op een persvoorstelling - als we iets doen, doen we het meteen goed, wat zeg ik, geweldig!), darminfecties (zonder enige twijfel de mottigste week uit mijn hele leven - the best way to lose those extra pounds, dat wel) en dan top of the bill: wijsheidstanden laten trekken. No biggie, naar 't schijnt. Ja, wel, ik zal u 't volgende zeggen: schijn bedriegt. In twee beurten van mijn drie kanjers verlost (eentje op mijn verjaardag, God nog aan toe). Opgelost in a jiffy, die eerste. Maar die tweede beurt... Na vijf (!) injecties in mijn wang, verhemelte en tandvlees geramd te hebben, begint Doctor Almighty met het boren en brokken maken. Met de botte bijl erdoor, I'll tell ya. Resultaat: afzien tot Kerst (als ik meegeef dat de tweede tandentrekkenbeurt ergens eind november plaatsvond, dan zegt dat genoeg denk ik) en nu donderdag zitten we terug bij Doctor Ammehoela. Eten is sinds een week uitermate pijnlijk geworden, er zit vanalles verkeerd in mijn mond (aan de binnen-binnenkant, dus IN mijn wang/kaak/bot) en geeuwen is een hel omdat mijn mond weigert open te gaan.

Timing? Perfect, midden in de examens. Verwachting: dat hij het boeltje weer mag opengooien. Beetje drama mag altijd, no problem, maar niet als daar weer weken soepjes/yoghurtjes slurpen bijhoort. 

Spannend!

Tien minuten op de fiets...

...en een mens ziet dingen waar hij toch moet om lachen, of verbaasd over is. Eerste wapenfeit: bij een zebrapad laat ik een kerel over (denk: ik ben nog heel ver van het zebrapad verwijderd en hij steekt al over dus technically doe ik niets speciaals - hij ook niet, trouwens); niets bijzonders, zou je denken, ware het niet dat meneer van kop tot teen in het zwart gehuld is, met daaronder knalroze sportschoenen (maar dan van het type dat je moet hebben om trendy te zijn - wat je trendy noemt) en om het af te ronden: een wittekop. Duidelijk van het potje want meneer zelf is een koffie-met-melktype. Meer koffie dan melk, als ik goed gezien heb. Tenzij je de crèmekleur in zijn haar meerekent, dan is het misschien toch eerder een koffieverkeerd. 

Tweede wapenfeit: bij een zebrapad (niet hetzelfde) steekt een meneer over, duidelijk van het zwartekoffietype. Dreadlocks, een jas die openhangt en waarmee je er uitziet als het Michelinmannetje (met van die banden over je hele bovenlijf), baggy jeans en een paar cognackleurige Timberlands. Niets speciaals, voldoet zelfs volledig aan het plaatje van het standaard zwartekoffietype. Tot hij zich omdraait en ik een kleine zie bungelen ter hoogte van zijn borst. In een draagzak, waar je je kind evengoed achterstevoren kan inzetten. Wat zwartekoffiemeneer ook gedaan heeft, want de kleine staart me aan. Ik staar terug. En dan glijdt mijn blik naar de (what I assume would be) de vader. Hij vangt mijn blik en lacht zijn tanden bloot. Wapenfeit drie: een reeks gouden (!) tanden blikkeren in het ochtendlicht. Nou moe.

Music and more

Nee, hiermee verwijs ik niet naar een of andere regionale muziekzender maar naar de verdere ontwikkeling van mijn muzikale identiteit. Het eerste concertje in de AB is al een feit. Ben Howard, here I come! Tik de naam in op YouTube en laat je meeslepen door zijn lichtjes nasale stem en warrige looks. Ook heb ik precies een voorliefde voor instrumentele sessies, als het even kan van een jazzkwartet. Helaas, de examens naderen met rasse schreden dus de muzikale zoektocht wordt even op een laag pitje gezet. Net als alle andere activiteiten trouwens. De laatste examens van mijn leven (hoop ik), de laatste keer alles geven!
Het voorbije weekend heb ik me ook even op de Meir gewaagd maar na een overdosis Hollands en Russisch (da!), heb ik me binnen opgehouden met het Lief. Kan ook gezellig zijn. En warm worden. Koopjes zullen voor een andere keer zijn...  Na de examens ofzo... Als er dan nog iets overschiet... Ojee...

Merry goes around: warme welkom

Een nieuw jaar, een nieuwe start. Elke keer weer worden er lijstjes met goede voornemens gemaakt. En elk jaar weer worden ze feilloos verticaal geklasseerd. Niet zo bij mij. Het helpt natuurlijk al als je lijstje zich beperkt tot twee to-do-and-hang-on-to items, zeker als er net eentje werd verwezenlijkt: mijn nieuwe blog. Tadaaa: Merry Moods & More is een feit. Het symbool: de merry-go-around, aka de carrousel die we allemaal kennen uit onze kinderjaren (voor meer leuke mobiles van dergelijke makelij, kan je hier klikken). De inhoud: een goednieuwsshow (hopelijk), met een wekelijkse post over de do's and don't van mezelf en anderen. 2012 belooft immers een speciaal jaar te worden. Niet alleen werk ik mijn allerlaatste studies af en zet ik mijn eerste stappen op de arbeidsmarkt,  het is dit jaar ook het Jaar van de Draak. In China welteverstaan. De Draak staat er symbool voor macht en good luck. En laat ik nu net een Draak zijn...
Beter kan toch niet?
Met veel verwachting kijk ik uit naar het nieuwe jaar. Al was het maar om mijn tweede to-do-and-hang-to item te realiseren: ik wil meer concerten doen. Maar om dat te kunnen, moet ik natuurlijk eerst mijn muzikale identiteit vinden... Werk aan de winkel dus. En dat in combinatie met examens, groepswerken, thuis, vrienden en het Lief.
2012, ik kom eraan! In een merry mood waar hopelijk more inzit.
Gegroet, x.