Geen vieze beesten, wel veel gespurt van hier naar daar. Pendelaar zijn is iets waar je mee moet omkunnen gaan als tijd een issue wordt. Nu zit ik al zoals de echte yuppies des morgens op mijn pc te rammen (of te tokkelen: des morgens wordt er liefst niet al te veel lawaai geproduceerd in de toestellen van de NMBS; en de hele echte snoezen tot ze aan hun halte zijn - hoe ze dat doen, God mag het - mij laten - weten). Dan houden we (met lichtelijke zin voor overdrijving) een marathonsessie waarin de gemoederen verhit raken en weer gesust worden met appelcake of vastenavondvlaaikes. De eerste deadline komt griezelig dichtbij (ik kan maandag al bijna voelen) en de stress speelt ons parten. Agenda's kleven aans onze handen en er worden af en toe gilletjes geslaakt bij het zien van de naderende presentatiemomenten (nvdr: de gilletjes zijn vooral afkomstig van het vrouwelijk deel van het gezelschap - maar wat niet is, kan nog komen).
Ondertussen maak ik het mezelf ook niet makkelijk door alles ineen te willen: én werken voor school, én rustig blijven slapen bij het Lief. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel dezelfde kms afgelegd met dezelfde attributen. Leven in een déjà-vu heet dat dan (of zo heet ik het toch).
Krokusvakantie, 't is eraan te zien op de Meir en in de rest van het land (voor zij die even steigeren omdat ze menen hier een voorbeeld van 'Antwerpen is Stad en al de rest is parking' te zien; geen nood, daarop ga je me NOOIT of te NIMMER betrappen) maar voor mij/EMS mensen is het even doorbijten. In een briochekramiekske met chocolade van bakker Paul. Oh oui!
En dan nog eens persoonlijke postbode moeten spelen ook. Moet ik jou dan betalen met een pateeke :-)?
BeantwoordenVerwijderenIn elk geval: aan elke rush komt een einde hé, zolang je je eigen hoofd niet kwijt raakt en je er genoeg ontspanning tussen wringt, lukt het zeker. Toi toi toi!