...en een mens ziet dingen waar hij toch moet om lachen, of verbaasd over is. Eerste wapenfeit: bij een zebrapad laat ik een kerel over (denk: ik ben nog heel ver van het zebrapad verwijderd en hij steekt al over dus technically doe ik niets speciaals - hij ook niet, trouwens); niets bijzonders, zou je denken, ware het niet dat meneer van kop tot teen in het zwart gehuld is, met daaronder knalroze sportschoenen (maar dan van het type dat je moet hebben om trendy te zijn - wat je trendy noemt) en om het af te ronden: een wittekop. Duidelijk van het potje want meneer zelf is een koffie-met-melktype. Meer koffie dan melk, als ik goed gezien heb. Tenzij je de crèmekleur in zijn haar meerekent, dan is het misschien toch eerder een koffieverkeerd.
Tweede wapenfeit: bij een zebrapad (niet hetzelfde) steekt een meneer over, duidelijk van het zwartekoffietype. Dreadlocks, een jas die openhangt en waarmee je er uitziet als het Michelinmannetje (met van die banden over je hele bovenlijf), baggy jeans en een paar cognackleurige Timberlands. Niets speciaals, voldoet zelfs volledig aan het plaatje van het standaard zwartekoffietype. Tot hij zich omdraait en ik een kleine zie bungelen ter hoogte van zijn borst. In een draagzak, waar je je kind evengoed achterstevoren kan inzetten. Wat zwartekoffiemeneer ook gedaan heeft, want de kleine staart me aan. Ik staar terug. En dan glijdt mijn blik naar de (what I assume would be) de vader. Hij vangt mijn blik en lacht zijn tanden bloot. Wapenfeit drie: een reeks gouden (!) tanden blikkeren in het ochtendlicht. Nou moe.
Dolle pret in Antwerpen :-)
BeantwoordenVerwijderen