No comment

Hobbies, elk mens heeft er wel minstens eentje. Sporten, koken, naaien, geen ding te gek of er bestaat wel een blog, groep, organisatie of andere uitlaatklep voor gelijkgezinden voor. Mijn nieuwste hobby is - netjes samengevat - "klooien met tweecomponentenlijm, wat kralen en cabochons" (voor zij die al niet meer kunnen volgen: dit zijn cabochons), in de hoop dat er iets draagbaars als resultaat uitkomt (denk: waarmee ik mezelf niet ophang of extra gaatjes in mijn oren prik). Juwelen, mensen, voor mocht het nog niet duidelijk zijn.

Waarom? Uit pure noodzaak eigenlijk: ik vind niet wat ik zoek. Elke zichzelf respecterende keten heeft in de winkel een schap vol oorbellen, ringen, kettingen, haarspelden, buikpiercings en andere aanverwanten en armbanden. En dan heb ik het nog niet over de winkeltjes die als hoofdbestanddeel dergelijke kleinoden verkopen. Maar ik moet al ver terug denken om een sieraad te vinden dat me overtuigd heeft om het te kopen, te dragen en vooral, te blijven dragen. Enter DIY Jewelry Store. Aangezien alles wat je zelf doet, beter is (*kuch*), heb ik mijn verjaardag aangewend als het perfecte excuus om in de wondere 'ik-maak-mijn-eigen-juwelen' wereld te stappen. 

Nou, gaat niet van een leien dakje. De voorbereiding bestond uit een workshop oorbellen volgen en het kopen van een handboek. Stap twee is materiaal verzamelen: een-oog-slotjes, snoeren, parels, prenten, hangers, strikjes, lijm, rijgpennen, tangetjes, kralen; alles samen een aardige duit uit mijn zakje. Het aanwenden van de nakende verjaardag om een en ander financieel te dekken leek dan ook een mooi opvangnet. 

De werkwijze zal ik jullie besparen. Denk aan veel gepriel (componentenlijm is pure chemie, pennen draaien doet pijn en laten we zeggen dat doseren nog niet mijn sterkste punt is). Het resultaat: zie hierboven. Een juweeltje? Ik onthou mij van elk commentaar.

Hoor ik daar het woord "bevlieging"?

Tiany Time!

Maandagavond, kwart voor negen PM en mijn telefoon gaat over. Ik sta midden in een omkleedsessie (van home wear naar sport gear, believe it or not - waarbij ik trouwens net mijn armen - tegelijkertijd - in twee mouwen van een t-shirt steek. Geen zicht) en bij het deuntje denk ik gelijk aan mijn werk. Het gebeurt heel zelden dat ik na de werkuren nog opgebeld wordt, maar het is geen uitzondering. Ik kijk eens vlug naar mijn scherm en zie tot mijn verbazing een onbekend nummer staan. Ik neem snel op, een beetje gespannen ook. Een vrouwenstem vraagt om mijn naam te bevestigen en begint haar uitleg. Of ik woensdagavond nog vrij ben voor een shop happening? Mijn frank valt. Ik had meegedaan aan een wedstrijd op Belmodo TV, de blog-goes-website-goes-styling-tv-goes-modemekka van al even fashionable modegoeroe Tiany Kiriloff. En óf ik vrij was! 

Woensdag, kwart na zeven PM, op de Meir. Mijn date voor die avond is een vriendin die ik een fashionista gunst wil terugdoen en samen stappen we de JBC binnen. Alice Temperley, een Britse ontwerpster geliefd bij de Beckhams en Middeltons van deze wereld, heeft een tweede collectie met JBC op poten gezet. We krijgen wat tekst en uitleg bij het verloop van de avond en meteen daarna een echte cava coupe in ons handen geduwd. Roze cava dan nog. Helemaal in de stijl van de collectie. De ontwerpster heeft zich op de jaren '50 gebaseerd en dat komt terug in de pastelkleuren die de collectie typeren. Ook veel zwart en wit. Na een sessie in de make up stoel, ben ik klaar voor wat kleren-gepas. Er is een wedstrijd aan de avond gebonden, waarbij je de collectie zo goed mogelijk in één outfit moet samenvatten. De winnares krijgt de hele collectie mee naar huis.

Gewonnen hebben we niet, maar plezier hadden we wel. Er waren finger sandwiches en allerlei zoetigheden, alles liefelijk gepresenteerd. Ook het uitvinden van een 'spontane' houding bij het poseren voor de foto vergde wat denkwerk (de inspiratie bleef wat uit. Selfies zijn duidelijk niet aan mij besteed). Bij de concurrentie kon het twee kanten op: ofwel wekte het bewondering op, ofwel werkte het op de lachspieren.

En zo kwamen we toch niet van een kale reis thuis. Naast de ervaring en indrukken, hebben we ook wat 'tastbaarder' bewijs mee naar huis: foto's van achter de schermen, een goodie bag (wordt altijd geapprecieerd) en, last but not least, een note-to-myself in mijn Tiany Kirlove boek dat ik vorig jaar cadeau heb gekregen en dat in mijn handtas zat. 

Toevallig. (kuch)

Beauty parlour

 

Je valies maken op de ochtend van vertrek is gevaarlijk en very not like me. Maar een overvolle agenda en het vooruitzicht van 45 min vroeger in mijn bed te liggen hadden me over de streep getrokken. Resultaat: de helft van mijn beauty ritueel thuis vergeten. Op zich geen drama: een weekendje weg behept geen valiezen vol (hoewel een vrouw graag haar opties open houdt wat ze wanneer doet) maar dit weekend bij de noorderburen had voor mij nog een speciaal staartje: een sectorevent op een boot in de Rotterdamse haven. (Net)werken dus. Dan is enig voorbereidingswerk inzake scheren en smeren zeker geen overbodige luxe. Maar zonder materiaal best moeilijk, dus trok ik tijdens de lunchpauze de Koopgoot van Rotterdam in.

 

Na wat window shopping vond ik soelaas bij HEMA, hét exportproduct van Nederland. In tegenstelling tot de Belgische vestigingen, is hun beauty hoek best wel uitgebreid en het is dan ook daar dat ik twee to-remember items heb gevonden: scheerolie en wet look nail polish.

 

De scheerolie sprak voor zich: olie om te scheren. Het procedé van opsmeren en afscheren bracht nog wat geklieder met zich mee (je moet je been of ander op te frissen onderdeel eerst natmaken. Doe je best met een douchesproeier en niet met je handen, zo blijkt. De badkamerspiegel van de hotelkamer kan ervan meespreken), maar het resultaat mag er -  voor een last minute shaving action - best wel zijn. Vooral het zijdezacht gevoel achteraf is een pluspunt. Hydrateren is niet meer nodig.

 

De wet look nail polish was een heel plezante ontdekking. Ik ben geen held in het nagellakken en ik kies er meestal ook de meest onmogelijke momenten voor, waardoor er altijd wel een of meer nagels uitgelopen of oneffen zijn. De ervaring leert dat bepaalde kleuren en/of merken ook niet mooi opdrogen en er al gauw een doffe glans op zit. Omdat ik geen dissolvant bij had, moest ik het dus voorzichtig aanpakken. Maar wat een gemak bleek dat goedje te zijn! Twee lagen had gekund, maar was niet nodig (kleur van mijn jurk was meer van het één-laag-type). Het gekozen kleur was van het frambozenroodsoort, maar HEMA heeft kleurtjes zat.

 

Wat hebben we geleerd: de scheerolie is een excellente life saver, de nail polish is een blijvertje!

Rotterdam blues

De mist knabbelt aan de wolkenkrabbers die aan de overkant van de brug staan. Vanuit mijn hotelkamer zie ik plezierboten voorbij glijden, hier en daar een eenzame fietser. Het is rustig. Alleen de sluis maakt lawaai, telkens er een auto overheen rijdt. Een kletterende kadans. 

Het weekend zit erop. Bijna 48u gevuld met de stad te (her)ontdekken, opsnuiven, proeven en beleven en dat onder het alziend oog van de pater familias. Met een onstuitbare drang naar zorg let hij op elk detail en gaat hij bij het minste onrecht in de tegenaanval. Beschermer, gids, aanvoerder. 

Rotterdam heeft veel te bieden, een complete look and feel die je dan ook tot in het diepste moet verkennen. Opslorpen. Opnemen, als in registreren: met lichaam en geest maar ook met wat hulp van de technologie, in de vorm van een fotocamera. En toch, wat je ziet is niet altijd wat er weergegeven wordt.

Rotterdam, stad aan het water. Met veel ruimte voor architectuur, ruimte voor kunst, ruimte voor cultuur, ruimte voor groen en ruimte voor ons. Rotterdam is ruimte. 

De vlaggenparade aan de oever van het water waait de dag uit, waait mij uit. Een nieuwe boot meert alweer aan. Zijn blauwe buik op het grijze water. 

Dag Rotterdam, tot gauw nog eens. Het was een waar genoegen. 

Morning Hastle

Iemand vertelde me ooit dat de grootste verkeersdrukte niet op maandagochtend is, maar op dinsdag- en donderdagochtend. Maandag zijn de meeste onder ons nog in weekendmodus en dan wordt het vertrek naar het werk gemakkelijk met een paar minuten uitgesteld, en vrijdag kijken we al zo hard uit naar het weekend dat we vaak niet meer aan werken toe komen (of we herstellen nog van een vorig avondje doorzakken, omdat donderdag het nieuwe vrijdag is - of omdat we nog met een half been in het studentenritme staan. Resultaat is wel hetzelfde. Soit).

Toen was ik ook nog geen onderdeel van de horde werkende commuters die dagelijks van A naar B moet, of het nu gehaaste automobilisten, onoplettende voetgangers of roekeloze fietsers zijn. Om van het openbaar vervoer nog maar te zwijgen.

 

Dinsdagmorgen werd ik dan ook figuurlijk en net niet letterlijk van mijn sokken geblazen. Kleine kanttekening: dinsdagmorgen wordt het huisvuil opgehaald in mijn straat en dan ligt het stressniveau van de automobilisten al een pak hoger dan een andere gemiddelde weekdag. Ikzelf besloot die dag met de fiets te gaan (anders was het met de benenwagen) en dat was niet zonder beproeving. Op de stoep onderweg naar het fietsstationnetje werd ik bijna omver gekegeld door de jeugd die naar de school wat verderop in de straat fietste (fietsen op het voetpad, in mijn tijd mocht dat niet). Eenmaal op mijn eigen fiets, moest ik een baan oversteken waar verkeer van links en rechts komt met in het midden een tramspoor en waarbij de voorrangregels per straat ook nog eens anders zijn (haaientanden, weet je wel). Ik keek dus goed uit mijn doppen (altijd zo geleerd) en hoopte dat de rest dat ook zou doen. Ijdele hoop. Schoolgaande jeugd die aan een rotvaart tussen bumperklevende auto's sjeest, moeders met de kroost op het achterzitje die in het midden van de baan beslissen om te zien waar zoonlief op zijn minifiets met maxihelm gebleven is. Dochter in het zitje zwaait dan maar naar de chauffeurs die haar op een haar na passeren. Trams die luid jengelend voorbijglijden en helemaal vooraan de vuilkar, die zich als een logge reus helemaal niets aantrekt van de chaos die zich achter hem voltrekt.

 

Ik heb mijn les geleerd: op dinsdag vertrek ik alvorens de vuilkar mijn straat inslaat. Bespaart me wat levensjaren.

 

Verkeersregels... eenmaal mensen met een auto of ander vervoersmiddel mogen en/of kunnen rijden , zijn ze die essentiële basis precies terug vergeten. Daarom even opfrissen.

Kiko komt eraan!

ELLE België meldde het al in juli van dit jaar en ook ben blij dit nieuws te vermelden: KIKO Cosmetics, de Italiaanse Cosmeticaproducent begint een webshop voor haar Belgische klanten. Bravo! Normaal gezien ben ik niet iemand die dergelijke aankondigingen van de daken schreeuw, maar met KIKO is de band nauwer dan met eender welk ander merk.
Vorig jaar mocht ik aanwezig zijn op een trouwfeest in Parijs van vrienden die ik via (de ouders van) het Lief had leren kennen. En nu wil het toeval dat hij voor KIKO werkt, zij het dan in Frankrijk. Tijdens mijn trip naar Lissabon in juni had ik al een nagellakje op de kop getikt maar mijn hart gaat sneller slaan bij het idee dat ik nu gewoon van overal make up stuff kan bestellen...
Een woordje Frans kan helpen, aangezien de site nog maar enkel in het Frans beschikbaar is. Maar de foto's spreken boekdelen. Verlekker jezelf en vind enkele basics voor geen geld, maar pas op: addict alert!

Doorstart

Zoals de Sabena's en Marlies Dekkers' van deze wereld, maakt ook deze blog een doorstart. Met een paar verrassende invalshoeken...

(Op)volgen, die handel!

Dag Bomma

Het geheugen is een vreemd wezen. Herinneringen zijn zo vanzelfsprekend maar kunnen je ook bedriegen. Dingen die je als kind ziet, zijn anders dan wanneer je groot wordt. Een mengeling van verdriet en vreugde die zich van je meester maakt wanneer je haar nu ziet. Ze heeft je verzorgd, ze heeft je getroost, ze heeft je liefgehad. En dan werden de rollen omgekeerd.
Vreemd. Bevreemdend. Wreed. Jij was kind, zij wordt kind.
En nu is ze verdwenen. Eerst in haar eigen gedachten, daarna uit het leven. Dag bomma. Dag meter. Bedankt voor alles.

Beste wensen

"Allereerst, de beste wensen" - het zinnetje is hier op kantoor al meermaals door het strot naar boven geduwd, en na een kleine week wensen overbrengen, is het goed geweest. Het nieuwe jaar is ingezet, get over it and get back to business!

Voor zij die een halfjaar gemist hebben: ik ben sinds juni 2012 aan het werk. Heus werk, met een loon en extralegale voordelen en al. Al zijn die laatste pas van toepassing sinds - jawel - 1 januari dit jaar. Ik ben mijn proefperiode voorbij en nu een volwaardig lid van het bedrijfje waar ik werk. Het hoe en het wat hoef ik niet allemaal uit te leggen, als ik maar tevreden ben. En als zij maar tevreden zijn over mij, natuurlijk.

Een kort bericht om het nieuwe jaar in te luiden, en meteen ook mijn goede voornemens van vorig jaar vanonder het stof te halen: bloggen en blijven bloggen. Ik heb al een hoop inkt voor de volgende berichten klaarliggen.

 

En om het helemaal af te leren: beste wensen, mensen! Dat 2013 een spannend jaar mag worden, met veel werk en nog meer ontspanning!