Inside information

Aangezien ik wel opensta voor de trends van vandaag, heb ik mij enige tijd geleden ingeschreven op Insiders. Dat is een WOM (word-of-mouth) community die hun leden nieuwe producten laat testen en via allerlei online en offline tools ook hun omgeving daartoe aanzet. Ik zit al even in hun bestand, maar was er nog nooit bij. Tot nu! 

De meeste producten zijn redelijk uniseks (denk vb. aan chips) maar deze was echt wel gericht op de vrouwen. Garnier Fructis heeft 4 nieuwe shampoos en verzorgingen gelanceerd, elk met hun specifieke eigenschap:

- Densify: ze beloven voller en dikker haar, dat veerkrachtig aanvoelt.

- Color Resist: je gekleurd haar zou tot 10 weken houden als je deze shampoo gebruikt. 

- Nutri Repair: met olijf-, advocado- en karité-olie voed je je haar intens in no-time!

- Damage Repair: (te) veel aan de stijltang? Dan is deze herstellende shampoo iets voor jou (pagina van Fructis laat ons hier trouwens even in de steek).

Mensen die me kennen, weten dat ik soms aardig vloek op mijn stijl haar. Ik weet het wel, mensen met plat haar willen krullen en omgekeerd, maar ik zou er niet om malen mocht ik ineens opstaan met een vollere bos haar... En laat dat nu de value proposition zijn van de Densify shampoo! 7 wasbeurten en het zou 'moeten voelen alsof ik meer haar heb' - klinkt veelbelovend! Al moet ik dat natuurlijk ook met een korreltje zout nemen: als ik écht dikker haar wil binnen de week, zet ik beter een pruik op. Maar de shampoo een aantal weken uitproberen kan zeker geen kwaad...

Ik heb de shampoo, de conditioner en een leave-in serum gekregen, alledrie the real deal (tubes in kartonnen doosjes). Daarnaast zat mijn pakket ook vol met flyers, staaltjes, mini-enquêtes voor marktonderzoek, ... kortom, genoeg 'talking-tools' om mijn omgeving ook aan het wassen te zetten. 

Ligt het aan mij of vind ik de Densify tubes het mooiste kleur van de vier hebben (een diep paarsroze)? De shampoo en conditioner zijn allebei shiny white en ruiken fris en fruitig. Zover niets nieuws onder de zon. 

Morgen is het wasdag (toeval? ik dacht het niet), dan kan ik ineens een eerste indruk noteren. 

Can't wait! 

Openbaar vertoon

 

De nieuwe locatie van mijn werk noopt me tot het nemen van het openbaar vervoer. De fiets kan ook, maar zolang ik nog geen dekzeil – pardon poncho – in mijn kleerkast heb hangen en dus de kans op de verzopen kat look tijdens een plensbui heel reëel is, kies ik voor de bus. The lesser of two evils, zeg maar.

Een eerste ontmoeting met die busrit verliep wat aarzelend, maar viel heel goed mee. Beter dan de verwachtingen. Tot onlangs. Maandag, meer bepaald (altijd fijn). Mijn lege bus was ineens niet meer zo leeg, noch op tijd of vlot.

Toegegeven, ik was wat aan de late kant vertrokken. Onderweg naar de halte zag ik mijn eerste bus voorbijrijden. Niet gevreesd, dacht ik. Werkweek, dus plenty of busses around. Aha. Not. Na 15 minuten zenuwachtig wachten kwam bus twee eraan. Tsjokkeblok vol. Maar echt. Ik kon nog net een plaatsje bemachtigen naast een bomma met heel veel zakken. Halfacht en ons bomma slaagt erin drie supermarkten bezocht te hebben. Moet je mij toch eens uitleggen.

Ten derde was er het lawaai. Niets geen rustig wakker worden meer. Mensen aan de telefoon, jongeren die met elkaar in gesprek verwikkeld zijn, muziek in een koptelefoon waarvan de hele bus kan meegenieten. Als je nog niet wakker bent, dan ben je het wel na die busrit.

And last but not least: de rijrichting. De bus rijdt vooruit, uiteraard. Alleen zat ik in de tegenovergestelde richting. Vooraan. Op een verhoogje. De hele bus zat mij (onbedoeld) aan te staren. Met als gevolg dat ik naar buiten ben gaan kijken. De hele rit lang.

Bij het uitstappen duwde ik mijn nek terug op zijn plaats en deinde mijn maag nog mee op het schokkerige ritme van de bus. Want dat heb je dan ook met werkweken. Automobilisten, fietsers en andere deelnemers in het verkeer zijn massaal aanwezig, net als hun vele fratsen en capriolen. Rode lichten negeren, kruispunten blokkeren, dubbel parkeren op de meest ongunstige plaatsen,…

Om het kort samen te vatten: ik zit terug op mijn fiets. Het zijn solden in Decathlon. Die poncho hangt vanavond in mijn kast.

Openbaar vertier

Ik ben verhuisd. Niet met het Lief, maar met het werk. Waar ik vroeger liederlijk te voet of met een Stads Velo naar mijn werk kon, moet ik nu een heuse fiets bovenhalen of bij slecht weer het openbaar vervoer nemen.

In de eerste week pendelen besloot ik in een sportieve bui de fiets te nemen. Mijn stalen ros werd gepimpt met de nodige toeters, bellen en fietszakken en ik was vertrokken – letterlijk en figuurlijk. Een klein halfuurtje van deur tot deur, wat beweging kan nooit kwaad.

Maar toen kwam de wind. En de voorspelling van wat regen. En ondertekende wou ook wel eens 1 dag met een schappelijk kapsel aankomen, om nog maar te zwijgen over de snelgroeiende berg was die de dagelijkse sportieve uitjes met zich mee bracht.

Dan maar de bus. Er een hele goede verbinding tussen mijn appartement en mijn werkplek en daar besloot ik mij aan te wagen. De trein, tot daar aan toe. Maar de bus... Geen fan van. Met een torenhoog vooroordeel stapte ik de bus op. Maar zie, mijn eerste rit verliep heel vlot en rustig. Niet moeilijk ook, als je een doop kiest tijdens een schoolvakantie. Ik had de bus bijna voor mij alleen. Zoals Spike uit Notting Hill zou zeggen “Not bad, not bad at all.”

En zo geschiedde het dat ik een paar dagen de bus nam, heen en terug. ’s Ochtends op het gemak wakker worden, ’s avonds nog even namijmeren. Op die grote, lege bus. Plezant.

Ware het niet dat schoolvakanties ook een einde kennen, en de meute pendelaars die ik tot op heden nog nooit had gezien, ineens op MIJN bus zaten. Een eerste aanvaring – euh ervaring die kan tellen. En waarover ik zal vertellen in mijn volgende blogartikel.

Busje komt zo tijdens werkweken? Yeah right.  

No comment

Hobbies, elk mens heeft er wel minstens eentje. Sporten, koken, naaien, geen ding te gek of er bestaat wel een blog, groep, organisatie of andere uitlaatklep voor gelijkgezinden voor. Mijn nieuwste hobby is - netjes samengevat - "klooien met tweecomponentenlijm, wat kralen en cabochons" (voor zij die al niet meer kunnen volgen: dit zijn cabochons), in de hoop dat er iets draagbaars als resultaat uitkomt (denk: waarmee ik mezelf niet ophang of extra gaatjes in mijn oren prik). Juwelen, mensen, voor mocht het nog niet duidelijk zijn.

Waarom? Uit pure noodzaak eigenlijk: ik vind niet wat ik zoek. Elke zichzelf respecterende keten heeft in de winkel een schap vol oorbellen, ringen, kettingen, haarspelden, buikpiercings en andere aanverwanten en armbanden. En dan heb ik het nog niet over de winkeltjes die als hoofdbestanddeel dergelijke kleinoden verkopen. Maar ik moet al ver terug denken om een sieraad te vinden dat me overtuigd heeft om het te kopen, te dragen en vooral, te blijven dragen. Enter DIY Jewelry Store. Aangezien alles wat je zelf doet, beter is (*kuch*), heb ik mijn verjaardag aangewend als het perfecte excuus om in de wondere 'ik-maak-mijn-eigen-juwelen' wereld te stappen. 

Nou, gaat niet van een leien dakje. De voorbereiding bestond uit een workshop oorbellen volgen en het kopen van een handboek. Stap twee is materiaal verzamelen: een-oog-slotjes, snoeren, parels, prenten, hangers, strikjes, lijm, rijgpennen, tangetjes, kralen; alles samen een aardige duit uit mijn zakje. Het aanwenden van de nakende verjaardag om een en ander financieel te dekken leek dan ook een mooi opvangnet. 

De werkwijze zal ik jullie besparen. Denk aan veel gepriel (componentenlijm is pure chemie, pennen draaien doet pijn en laten we zeggen dat doseren nog niet mijn sterkste punt is). Het resultaat: zie hierboven. Een juweeltje? Ik onthou mij van elk commentaar.

Hoor ik daar het woord "bevlieging"?

Tiany Time!

Maandagavond, kwart voor negen PM en mijn telefoon gaat over. Ik sta midden in een omkleedsessie (van home wear naar sport gear, believe it or not - waarbij ik trouwens net mijn armen - tegelijkertijd - in twee mouwen van een t-shirt steek. Geen zicht) en bij het deuntje denk ik gelijk aan mijn werk. Het gebeurt heel zelden dat ik na de werkuren nog opgebeld wordt, maar het is geen uitzondering. Ik kijk eens vlug naar mijn scherm en zie tot mijn verbazing een onbekend nummer staan. Ik neem snel op, een beetje gespannen ook. Een vrouwenstem vraagt om mijn naam te bevestigen en begint haar uitleg. Of ik woensdagavond nog vrij ben voor een shop happening? Mijn frank valt. Ik had meegedaan aan een wedstrijd op Belmodo TV, de blog-goes-website-goes-styling-tv-goes-modemekka van al even fashionable modegoeroe Tiany Kiriloff. En óf ik vrij was! 

Woensdag, kwart na zeven PM, op de Meir. Mijn date voor die avond is een vriendin die ik een fashionista gunst wil terugdoen en samen stappen we de JBC binnen. Alice Temperley, een Britse ontwerpster geliefd bij de Beckhams en Middeltons van deze wereld, heeft een tweede collectie met JBC op poten gezet. We krijgen wat tekst en uitleg bij het verloop van de avond en meteen daarna een echte cava coupe in ons handen geduwd. Roze cava dan nog. Helemaal in de stijl van de collectie. De ontwerpster heeft zich op de jaren '50 gebaseerd en dat komt terug in de pastelkleuren die de collectie typeren. Ook veel zwart en wit. Na een sessie in de make up stoel, ben ik klaar voor wat kleren-gepas. Er is een wedstrijd aan de avond gebonden, waarbij je de collectie zo goed mogelijk in één outfit moet samenvatten. De winnares krijgt de hele collectie mee naar huis.

Gewonnen hebben we niet, maar plezier hadden we wel. Er waren finger sandwiches en allerlei zoetigheden, alles liefelijk gepresenteerd. Ook het uitvinden van een 'spontane' houding bij het poseren voor de foto vergde wat denkwerk (de inspiratie bleef wat uit. Selfies zijn duidelijk niet aan mij besteed). Bij de concurrentie kon het twee kanten op: ofwel wekte het bewondering op, ofwel werkte het op de lachspieren.

En zo kwamen we toch niet van een kale reis thuis. Naast de ervaring en indrukken, hebben we ook wat 'tastbaarder' bewijs mee naar huis: foto's van achter de schermen, een goodie bag (wordt altijd geapprecieerd) en, last but not least, een note-to-myself in mijn Tiany Kirlove boek dat ik vorig jaar cadeau heb gekregen en dat in mijn handtas zat. 

Toevallig. (kuch)

Beauty parlour

 

Je valies maken op de ochtend van vertrek is gevaarlijk en very not like me. Maar een overvolle agenda en het vooruitzicht van 45 min vroeger in mijn bed te liggen hadden me over de streep getrokken. Resultaat: de helft van mijn beauty ritueel thuis vergeten. Op zich geen drama: een weekendje weg behept geen valiezen vol (hoewel een vrouw graag haar opties open houdt wat ze wanneer doet) maar dit weekend bij de noorderburen had voor mij nog een speciaal staartje: een sectorevent op een boot in de Rotterdamse haven. (Net)werken dus. Dan is enig voorbereidingswerk inzake scheren en smeren zeker geen overbodige luxe. Maar zonder materiaal best moeilijk, dus trok ik tijdens de lunchpauze de Koopgoot van Rotterdam in.

 

Na wat window shopping vond ik soelaas bij HEMA, hét exportproduct van Nederland. In tegenstelling tot de Belgische vestigingen, is hun beauty hoek best wel uitgebreid en het is dan ook daar dat ik twee to-remember items heb gevonden: scheerolie en wet look nail polish.

 

De scheerolie sprak voor zich: olie om te scheren. Het procedé van opsmeren en afscheren bracht nog wat geklieder met zich mee (je moet je been of ander op te frissen onderdeel eerst natmaken. Doe je best met een douchesproeier en niet met je handen, zo blijkt. De badkamerspiegel van de hotelkamer kan ervan meespreken), maar het resultaat mag er -  voor een last minute shaving action - best wel zijn. Vooral het zijdezacht gevoel achteraf is een pluspunt. Hydrateren is niet meer nodig.

 

De wet look nail polish was een heel plezante ontdekking. Ik ben geen held in het nagellakken en ik kies er meestal ook de meest onmogelijke momenten voor, waardoor er altijd wel een of meer nagels uitgelopen of oneffen zijn. De ervaring leert dat bepaalde kleuren en/of merken ook niet mooi opdrogen en er al gauw een doffe glans op zit. Omdat ik geen dissolvant bij had, moest ik het dus voorzichtig aanpakken. Maar wat een gemak bleek dat goedje te zijn! Twee lagen had gekund, maar was niet nodig (kleur van mijn jurk was meer van het één-laag-type). Het gekozen kleur was van het frambozenroodsoort, maar HEMA heeft kleurtjes zat.

 

Wat hebben we geleerd: de scheerolie is een excellente life saver, de nail polish is een blijvertje!

Rotterdam blues

De mist knabbelt aan de wolkenkrabbers die aan de overkant van de brug staan. Vanuit mijn hotelkamer zie ik plezierboten voorbij glijden, hier en daar een eenzame fietser. Het is rustig. Alleen de sluis maakt lawaai, telkens er een auto overheen rijdt. Een kletterende kadans. 

Het weekend zit erop. Bijna 48u gevuld met de stad te (her)ontdekken, opsnuiven, proeven en beleven en dat onder het alziend oog van de pater familias. Met een onstuitbare drang naar zorg let hij op elk detail en gaat hij bij het minste onrecht in de tegenaanval. Beschermer, gids, aanvoerder. 

Rotterdam heeft veel te bieden, een complete look and feel die je dan ook tot in het diepste moet verkennen. Opslorpen. Opnemen, als in registreren: met lichaam en geest maar ook met wat hulp van de technologie, in de vorm van een fotocamera. En toch, wat je ziet is niet altijd wat er weergegeven wordt.

Rotterdam, stad aan het water. Met veel ruimte voor architectuur, ruimte voor kunst, ruimte voor cultuur, ruimte voor groen en ruimte voor ons. Rotterdam is ruimte. 

De vlaggenparade aan de oever van het water waait de dag uit, waait mij uit. Een nieuwe boot meert alweer aan. Zijn blauwe buik op het grijze water. 

Dag Rotterdam, tot gauw nog eens. Het was een waar genoegen.