Openbaar vertoon

 

De nieuwe locatie van mijn werk noopt me tot het nemen van het openbaar vervoer. De fiets kan ook, maar zolang ik nog geen dekzeil – pardon poncho – in mijn kleerkast heb hangen en dus de kans op de verzopen kat look tijdens een plensbui heel reëel is, kies ik voor de bus. The lesser of two evils, zeg maar.

Een eerste ontmoeting met die busrit verliep wat aarzelend, maar viel heel goed mee. Beter dan de verwachtingen. Tot onlangs. Maandag, meer bepaald (altijd fijn). Mijn lege bus was ineens niet meer zo leeg, noch op tijd of vlot.

Toegegeven, ik was wat aan de late kant vertrokken. Onderweg naar de halte zag ik mijn eerste bus voorbijrijden. Niet gevreesd, dacht ik. Werkweek, dus plenty of busses around. Aha. Not. Na 15 minuten zenuwachtig wachten kwam bus twee eraan. Tsjokkeblok vol. Maar echt. Ik kon nog net een plaatsje bemachtigen naast een bomma met heel veel zakken. Halfacht en ons bomma slaagt erin drie supermarkten bezocht te hebben. Moet je mij toch eens uitleggen.

Ten derde was er het lawaai. Niets geen rustig wakker worden meer. Mensen aan de telefoon, jongeren die met elkaar in gesprek verwikkeld zijn, muziek in een koptelefoon waarvan de hele bus kan meegenieten. Als je nog niet wakker bent, dan ben je het wel na die busrit.

And last but not least: de rijrichting. De bus rijdt vooruit, uiteraard. Alleen zat ik in de tegenovergestelde richting. Vooraan. Op een verhoogje. De hele bus zat mij (onbedoeld) aan te staren. Met als gevolg dat ik naar buiten ben gaan kijken. De hele rit lang.

Bij het uitstappen duwde ik mijn nek terug op zijn plaats en deinde mijn maag nog mee op het schokkerige ritme van de bus. Want dat heb je dan ook met werkweken. Automobilisten, fietsers en andere deelnemers in het verkeer zijn massaal aanwezig, net als hun vele fratsen en capriolen. Rode lichten negeren, kruispunten blokkeren, dubbel parkeren op de meest ongunstige plaatsen,…

Om het kort samen te vatten: ik zit terug op mijn fiets. Het zijn solden in Decathlon. Die poncho hangt vanavond in mijn kast.