Beauty parlour

 

Je valies maken op de ochtend van vertrek is gevaarlijk en very not like me. Maar een overvolle agenda en het vooruitzicht van 45 min vroeger in mijn bed te liggen hadden me over de streep getrokken. Resultaat: de helft van mijn beauty ritueel thuis vergeten. Op zich geen drama: een weekendje weg behept geen valiezen vol (hoewel een vrouw graag haar opties open houdt wat ze wanneer doet) maar dit weekend bij de noorderburen had voor mij nog een speciaal staartje: een sectorevent op een boot in de Rotterdamse haven. (Net)werken dus. Dan is enig voorbereidingswerk inzake scheren en smeren zeker geen overbodige luxe. Maar zonder materiaal best moeilijk, dus trok ik tijdens de lunchpauze de Koopgoot van Rotterdam in.

 

Na wat window shopping vond ik soelaas bij HEMA, hét exportproduct van Nederland. In tegenstelling tot de Belgische vestigingen, is hun beauty hoek best wel uitgebreid en het is dan ook daar dat ik twee to-remember items heb gevonden: scheerolie en wet look nail polish.

 

De scheerolie sprak voor zich: olie om te scheren. Het procedé van opsmeren en afscheren bracht nog wat geklieder met zich mee (je moet je been of ander op te frissen onderdeel eerst natmaken. Doe je best met een douchesproeier en niet met je handen, zo blijkt. De badkamerspiegel van de hotelkamer kan ervan meespreken), maar het resultaat mag er -  voor een last minute shaving action - best wel zijn. Vooral het zijdezacht gevoel achteraf is een pluspunt. Hydrateren is niet meer nodig.

 

De wet look nail polish was een heel plezante ontdekking. Ik ben geen held in het nagellakken en ik kies er meestal ook de meest onmogelijke momenten voor, waardoor er altijd wel een of meer nagels uitgelopen of oneffen zijn. De ervaring leert dat bepaalde kleuren en/of merken ook niet mooi opdrogen en er al gauw een doffe glans op zit. Omdat ik geen dissolvant bij had, moest ik het dus voorzichtig aanpakken. Maar wat een gemak bleek dat goedje te zijn! Twee lagen had gekund, maar was niet nodig (kleur van mijn jurk was meer van het één-laag-type). Het gekozen kleur was van het frambozenroodsoort, maar HEMA heeft kleurtjes zat.

 

Wat hebben we geleerd: de scheerolie is een excellente life saver, de nail polish is een blijvertje!

Rotterdam blues

De mist knabbelt aan de wolkenkrabbers die aan de overkant van de brug staan. Vanuit mijn hotelkamer zie ik plezierboten voorbij glijden, hier en daar een eenzame fietser. Het is rustig. Alleen de sluis maakt lawaai, telkens er een auto overheen rijdt. Een kletterende kadans. 

Het weekend zit erop. Bijna 48u gevuld met de stad te (her)ontdekken, opsnuiven, proeven en beleven en dat onder het alziend oog van de pater familias. Met een onstuitbare drang naar zorg let hij op elk detail en gaat hij bij het minste onrecht in de tegenaanval. Beschermer, gids, aanvoerder. 

Rotterdam heeft veel te bieden, een complete look and feel die je dan ook tot in het diepste moet verkennen. Opslorpen. Opnemen, als in registreren: met lichaam en geest maar ook met wat hulp van de technologie, in de vorm van een fotocamera. En toch, wat je ziet is niet altijd wat er weergegeven wordt.

Rotterdam, stad aan het water. Met veel ruimte voor architectuur, ruimte voor kunst, ruimte voor cultuur, ruimte voor groen en ruimte voor ons. Rotterdam is ruimte. 

De vlaggenparade aan de oever van het water waait de dag uit, waait mij uit. Een nieuwe boot meert alweer aan. Zijn blauwe buik op het grijze water. 

Dag Rotterdam, tot gauw nog eens. Het was een waar genoegen. 

Morning Hastle

Iemand vertelde me ooit dat de grootste verkeersdrukte niet op maandagochtend is, maar op dinsdag- en donderdagochtend. Maandag zijn de meeste onder ons nog in weekendmodus en dan wordt het vertrek naar het werk gemakkelijk met een paar minuten uitgesteld, en vrijdag kijken we al zo hard uit naar het weekend dat we vaak niet meer aan werken toe komen (of we herstellen nog van een vorig avondje doorzakken, omdat donderdag het nieuwe vrijdag is - of omdat we nog met een half been in het studentenritme staan. Resultaat is wel hetzelfde. Soit).

Toen was ik ook nog geen onderdeel van de horde werkende commuters die dagelijks van A naar B moet, of het nu gehaaste automobilisten, onoplettende voetgangers of roekeloze fietsers zijn. Om van het openbaar vervoer nog maar te zwijgen.

 

Dinsdagmorgen werd ik dan ook figuurlijk en net niet letterlijk van mijn sokken geblazen. Kleine kanttekening: dinsdagmorgen wordt het huisvuil opgehaald in mijn straat en dan ligt het stressniveau van de automobilisten al een pak hoger dan een andere gemiddelde weekdag. Ikzelf besloot die dag met de fiets te gaan (anders was het met de benenwagen) en dat was niet zonder beproeving. Op de stoep onderweg naar het fietsstationnetje werd ik bijna omver gekegeld door de jeugd die naar de school wat verderop in de straat fietste (fietsen op het voetpad, in mijn tijd mocht dat niet). Eenmaal op mijn eigen fiets, moest ik een baan oversteken waar verkeer van links en rechts komt met in het midden een tramspoor en waarbij de voorrangregels per straat ook nog eens anders zijn (haaientanden, weet je wel). Ik keek dus goed uit mijn doppen (altijd zo geleerd) en hoopte dat de rest dat ook zou doen. Ijdele hoop. Schoolgaande jeugd die aan een rotvaart tussen bumperklevende auto's sjeest, moeders met de kroost op het achterzitje die in het midden van de baan beslissen om te zien waar zoonlief op zijn minifiets met maxihelm gebleven is. Dochter in het zitje zwaait dan maar naar de chauffeurs die haar op een haar na passeren. Trams die luid jengelend voorbijglijden en helemaal vooraan de vuilkar, die zich als een logge reus helemaal niets aantrekt van de chaos die zich achter hem voltrekt.

 

Ik heb mijn les geleerd: op dinsdag vertrek ik alvorens de vuilkar mijn straat inslaat. Bespaart me wat levensjaren.

 

Verkeersregels... eenmaal mensen met een auto of ander vervoersmiddel mogen en/of kunnen rijden , zijn ze die essentiële basis precies terug vergeten. Daarom even opfrissen.

Kiko komt eraan!

ELLE België meldde het al in juli van dit jaar en ook ben blij dit nieuws te vermelden: KIKO Cosmetics, de Italiaanse Cosmeticaproducent begint een webshop voor haar Belgische klanten. Bravo! Normaal gezien ben ik niet iemand die dergelijke aankondigingen van de daken schreeuw, maar met KIKO is de band nauwer dan met eender welk ander merk.
Vorig jaar mocht ik aanwezig zijn op een trouwfeest in Parijs van vrienden die ik via (de ouders van) het Lief had leren kennen. En nu wil het toeval dat hij voor KIKO werkt, zij het dan in Frankrijk. Tijdens mijn trip naar Lissabon in juni had ik al een nagellakje op de kop getikt maar mijn hart gaat sneller slaan bij het idee dat ik nu gewoon van overal make up stuff kan bestellen...
Een woordje Frans kan helpen, aangezien de site nog maar enkel in het Frans beschikbaar is. Maar de foto's spreken boekdelen. Verlekker jezelf en vind enkele basics voor geen geld, maar pas op: addict alert!

Doorstart

Zoals de Sabena's en Marlies Dekkers' van deze wereld, maakt ook deze blog een doorstart. Met een paar verrassende invalshoeken...

(Op)volgen, die handel!