Er is het liedje en er is de persoonlijke ervaring. We zijn nu maart, het einde is in zicht. Eind april gaan voor mij de boeken toe, de schooldeuren dicht en hopelijk heel wat andere deuren open. De examens waren in orde (gelukkig maar, dat ene bleef toch knagen) dus dat is al een zorg minder. Ook onze eerste presentatie verliep vlot. We kregen van de gastdocenten zelfs felicitaties over de situatieanalyse en ook het betrokken bedrijf toonde zich tevreden over de samenwerking. Interne communicatie mag ik dus afstrepen, deze week staat externe op het programma.
De zon heeft ook haar intrede gedaan (zij het dan niet op een ezel), met alle gevolgen vandien: de concentratie is nagenoeg helemaal verdwenen, de benen jeuken om een rokje aan te doen, T-shirts in mijn kast schreeuwen om eruit te mogen en gedragen te worden.
De zoektocht naar een job loopt ook nog altijd verder. Voorlopig nog geen sollicitatiegesprek los gekregen maar wat niet is, kan nog komen. De vacatures blijven binnenkomen, de tijd om het te verwerken is er even niet. Time is the enemy en wat het relaties betreft, kan ik dat beamen. Met mijn onvolwassen kop het Liefje laten verslikken in zijn koffie van verontwaardiging. Iets meer tact en iets minder attention whore attitude was op zijn plaats geweest. Menig ander man had zich wellicht al uit de voeten gemaakt, die van mij wijst me even terecht, om daarna alles (of toch veel) met de mantel der Liefde te bedekken. En daar ben ik maar wat blij om.
Op naar de volgende (opdracht, niet vent)!
